Ένα παιδί διέκοψε την παράσταση κλαίγοντας και ο ηθοποιός με το γράμμα που έγραψε έδωσε ένα σημαντικό μήνυμα…
Advertisement
Τον Σεπτέμβριο μια μητέρα με τον γιο της βρίσκονταν στο κοινό της παράστασης “Ο Βασιλιάς και εγώ” στο Broadway. Κατά την διάρκεια μιας πολύ έντονης και βίαιης σκηνής ο μικρός άρχισε να κλαίει και να φωνάζει.
Η μητέρα, αμήχανη, άρχισε να πανικοβάλλεται, αφού τα άλλα μέλη του κοινού άρχισαν να εκνευρίζονται. Λίγα λεπτά αργότερα αναγκάστηκε να πάρει τον γιο της και να βγουν έξω από το θέατρο.
Όπως αποδείχτηκε λίγο αργότερα το μικρό αγόρι ήταν αυτιστικό.
Αν και πολλοί ήταν εκείνοι που ενοχλήθηκαν, επειδή διακόπηκε η αγαπημένη τους παράσταση, ένας από τους πρωταγωνιστές του έργου εξέφρασε μια πολύ διαφορετική άποψη στο προσωπικό του προφίλ στο Facebook. Ξεκίνησε το μήνυμά του λέγοντας: “Είμαι πολύ θυμωμένος και στεναχωρημένος.
Μόλις, κατέβηκα από την σκηνή της σημερινής απογευματινής παράστασης κατά την διάρκεια της οποίας έγινε κάτι. Κάποιος έφερε το αυτιστικό παιδί του στο θέατρο. Τούτου λεχθέντος, αυτή η ανάρτηση δεν θα συνεχιστεί έτσι όπως νομίζετε, ότι θα συνεχιστεί.”
Η ανάρτηση του Kelvin έγινε viral με χιλιάδες κοινοποιήσεις, αλλά περιμένετε μέχρι να δείτε τον λόγο. Δείτε παρακάτω τι έγραψε ο Kelvin για τον μικρό που διέκοψε την παράσταση.
“Είμαι θυμωμένος και λυπημένος.
Μόλις, κατέβηκα από την σκηνή της σημερινής απογευματινής παράστασης κατά την διάρκεια της οποίας κάτι έγινε. Κάποιος έφερε το αυτιστικό παιδί του στο θέατρο. Τούτου λεχθέντος, αυτή η ανάρτηση δεν θα συνεχιστεί με τον τρόπο που νομίζετε.
Νομίζετε, ότι θα επιπλήξω την μητέρα, που έφερε το μικρό παιδί, που φώναξε, κατά την διάρκεια μιας ήσυχης στιγμής στην παράσταση. Νομίζετε, ότι θα επαινέσω το κοινό, που φώναξε στην μητέρα που έφερε το παιδί της σε μια θεατρική παράσταση. Νομίζετε, ότι θα δείξω κατανόηση για την δική μας παράσταση, που διεκόπη από έναν εξωτερικό ήχο.
Όχι.
Αντίθετα, θα ήθελα να σας ρωτήσω, πότε γίναμε εμείς οι άνθρωποι του θεάτρου, οι καλλιτέχνες και τα μέλη του κοινού τόσο απασχολημένοι με την δική μας εμπειρία, που χάσαμε την συμπόνια προς τους άλλους.
Το θέατρο για μένα ήταν ανέκαθεν ένας τρόπος να εξετάσω και να αναλύσω την ανθρώπινη συμπεριφορά και μετά να την αναπαραστήσω. Σήμερα, έγινε ένα περιστατικό στα καθίσματα των θεατών, το οποίο διέκοψε το κλίμα και την ατμόσφαιρα της παράστασης, αλλά τελικά το θέατρο δημιουργήθηκε για να φέρει τους ανθρώπους κοντά και να βελτιώσει την ζωή μας και όχι μόνο για διασκέδαση.
Έτσι, κατά την διάρκεια μιας έντονης σκηνής στην δεύτερη πράξη του έργου, ακούστηκε να φωνάζει ένα παιδί από το ακροατήριο. Ακουγόταν πολύ τρομαγμένο. Όχι περισσότερο από μια βδομάδα πριν, μια κοπέλα που καθόταν στην μπροστινή σειρά και δεν φαινόταν να πάσχει από αυτισμό, άρχισε να φωνάζει κατά την διάρκεια της ίδιας σκηνής, αλλά κανείς δεν είπε τίποτα. Γιατί αυτό είναι κάτι διαφορετικό;
Η φωνή του αγοριού διαπέρασε το θέατρο. Το κοινό άρχισε να παραπονιέται και να λέει στην μητέρα να πάρει το παιδί της και να φύγει. Άκουσα κάποια μουρμουρητά, που έλεγαν: “Γιατί έφερε ένα τέτοιο παιδί στο θέατρο;” Αυτό είναι λάθος. Είναι ένα προφανές λάθος.
Αυτό που δεν είδαν είναι, ότι η μητέρα προσπαθούσε να κάνει ακριβώς αυτό, αλλά ο μικρός δεν συνεργαζόταν. Αυτό που δεν είδαν είναι μια απεγνωσμένη μητέρα, που προσπαθούσε να ηρεμήσει τον γιο της, ο οποίος αμυνόμενος φώναζε όλο και περισσότερο. Δεν μπορούσα να κάνω τα στραβά μάτια. Ήθελα να σταματήσω την παράσταση και να τους πω: “ΗΡΕΜΗΣΤΕ ΟΛΟΙ. ΔΕΝ ΒΛΕΠΕΤΕ ΟΤΙ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ;;;” Ευχαρίστως, θα επαναλάμβανα την παράσταση ξανά και ξανά.
Επιστροφή χρημάτων κάθε εισιτηρίου, γιατί…
Ήταν θαρραλέο εκ μέρους της να φέρει το παιδί της στο θέατρο. Δεν έχετε ιδέα πως μπορεί να είναι η ζωή της. Πιθανόν, να έχουν υπέροχες μέρες, όπου ο μικρός δεν κάνει πολύ θόρυβο, γιατί αυτό που συνέβη είναι σπάνιο περιστατικό.
Ίσως, επέλεξα να μην ζει πια μέσα στον φόβο και να μην συμβιβάσει την ζωή και τις εμπειρίες του παιδιού της. Ίσως, διάλεξε την συγκεκριμένη θέση δίπλα στον διάδρομο σε μια πολύ δημοφιλή παράσταση σε περίπτωση που συνέβαινε κάτι τέτοιο. Πλήρωσε το ίδιο ποσό για να δει την παράσταση, όπως όλοι. Το σχέδιό της, όπως και όλων, ήταν να περάσει ένα όμορφο απόγευμα και μετά ο χειρότερος εφιάλτης της έγινε πραγματικότητα.
Σας αφήνω με αυτό: Πρέπει να γίνουν παραστάσεις για αυτιστικό κοινό, σε μια προσπάθεια το θέατρο να είναι προσβάσιμο για όλους. Όπως και ο Joseph Papp, πιστεύω ότι το θέατρο απευθύνεται σε όλους τους ανθρώπους. Το πιστεύω ακράδαντα αυτό και για πρώτη φορά βρίσκομαι σε μια παράσταση που είναι ΦΙΛΙΚΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ.
“Ο Βασιλιάς και εγώ” είναι μια παράσταση φιλική προς την οικογένεια, και όταν λέω οικογένεια, εννοώ ολόκληρη την οικογένεια, με αναπηρία ή όχι. Όχι μόνο για ειδικές παραστάσεις αλλά για όλες τις παραστάσεις. Μια βραδιά στο θέατρο πρέπει να είναι ξεχωριστή κάθε μέρα.
Και όχι δεν με ενδιαφέρει πόσα χρήματα δώσατε για το εισιτήριο.
Ελπίζω να γινόταν το ίδιο και όταν χτυπάει κάποιο κινητό κατά την διάρκεια των παραστάσεων.”
Πηγή: New York Times | Kelvin Moon Loh
Advertisement
