Η μαμά του ήθελε να το αγκαλιάσει μία τελευταία φορά αλλά ο μικρούλης αποδείχτηκε πολύ δυνατότερος
Advertisement
Υπάρχουν ιατρικά θαύματα αλλά υπάρχουν και απλά.. θαύματα!
Οι γιατροί είπαν στην Κάρεν και στον Μπράιαν Γούλμαν ότι το τρίτο παιδί τους δεν θα γεννιόνταν ζωντανό. Τελικά ο μικρός γεννήθηκε αλλά ούτε η μαμά του, ούτε ο μπαμπάς του αλλά ούτε και οι γιατροί περίμεναν ότι θα επιβιώσει. Ήταν όλοι τόσο σίγουροι, που είχαν προετοιμάσει ακόμη και την κηδεία του.
Τελικά ο μικρούλης αποδείχθηκε πολύ δυνατότερος από ότι πίστευαν όλοι. Δεν είχε σκοπό να τα παρατήσει χωρίς μάχη.
Η Κάρεν και ο Μπράιαν Γούλμαν ανυπομονούσαν για τη γέννηση του τρίτου τους παιδιού. Αλλά ένας υπέρηχος έδειξε ότι το αγοράκι, όχι μόνο είχε σύνδρομο Down, αλλά έπασχε και από εμβρυϊκό ύδρωπα, μια σοβαρή διαταραχή της ισορροπίας του ύδατος στο έμβρυο.
Το σώμα του εμβρύου ήταν τόσο πρησμένο που οι γιατροί ήταν σχεδόν βέβαιοι ότι δεν θα επιζούσε.
«Μας είπαν να περιμένουμε ότι θα πεθάνει. Αλλά στην καρδιά μου κρατούσα πάντα μια ελπίδα. Γι αυτό κάθε μέρα, κάθε λεπτό, του μιλούσα προσπαθώντας να κρατήσω τη λάμψη του φωτεινή. Και του τραγουδούσα «This Little Light of Mine», κάθε μέρα. Κοίταζα στην αυλή και έβλεπα τα άλλα παιδιά μου να παίζουν και ονειρευόμουν ότι θα έρθει η μέρα που θα παίζει μαζί τους και το μωράκι μου», είπε η Κάρεν.
Τελικά ο μικρός Ρέννερ Γούλμαν γεννήθηκε στις 35 εβδομάδες, με επείγουσα καισαρική τομή.
«Δεν έκλαψε όταν γεννήθηκε, αλλά πήρε μια βαθιά ανάσα. Θυμάμαι όμως, ότι ο σύζυγός μου έκλαιγε και ούρλιαζε: « Σας ευχαριστώ. Σας ευχαριστώ». Ήμασταν τόσο χαρούμενοι και οι δυο που είχαμε τη δυνατότητα να τον δούμε ζωντανό.» 
Αλλά η διατήρηση της ζωής του Ρέννερ ήταν ένας διαρκής αγώνας για το ιατρικό προσωπικό του νοσοκομείου.
«Την πρώτη κιόλας μέρα οι γιατροί μας είπαν: «Το μωρό σας έχει νεφρική ανεπάρκεια. Αν δεν καταφέρουμε να κάνουμε τα νεφρά του να λειτουργήσουν τις επόμενες 12 ώρες, τότε δεν θα ζήσει. Θα πεθάνει», λέει η Κάρεν.
«Δεν μπορούσε να οξυγονωθεί κατάλληλα από τα πνευμόνια του και για αυτό έπρεπε να μπει σε μηχανική υποστήριξη. Ήταν μια εξαιρετικά δύσκολη περίπτωση από κάθε άποψη», είπε ο γιατρός Δρ. Άκραμ. 
«Τα συναισθήματα μας κάθε μέρα πήγαιναν σαν το τρενάκι του λούνα παρκ. Πάνω κάτω, πάνω κάτω», θυμάται ο πατέρας του μικρού Ρέννερ.
Ώσπου μια μέρα, οι γιατροί είπαν στους γονείς ότι θα πρέπει να προετοιμαστούν για το θάνατο του. Τους ρώτησαν επίσης αν θα ήθελαν να περάσουν μερικές τελευταίες στιγμές με το μωρό τους.
«Ήθελα κάτι να κάνω με το μωρό μου που δεν θα μπορούσα να το κάνω αν πέθαινε. Να τον πάρω στην αγκαλιά μου και να τον κρατήσω για λίγο. Θα ήταν για μένα το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο αν μπορούσα απλά να τον κρατήσω», είπε η Κάρεν.
Η επιθυμία της πραγματοποιήθηκε..
Οι νοσηλευτές έφεραν μια κουνιστή καρέκλα στο θάλαμο που βρίσκονταν ο Ράννερ, η Κάρεν κάθισε και πήρε αγκαλιά το μωρό της.
«Νομίζω ότι εκείνη τη μέρα τον κρατούσα στην αγκαλιά μου περίπου τέσσερις ώρες. Και σιγά-σιγά, από εκείνη τη στιγμή, η υγεία του άρχισε να βελτιώνεται», θυμάται η Κάρεν.
Έτσι, αντί να πάει στη κηδεία του παιδιού της, η Κάρεν, έξι μήνες μετά τη γέννησή του, τον πήρε μαζί της στο σπίτι ζωντανό!
«Οι γιατροί υποστηρίζουν ότι δεν γνωρίζουν τι συνέβη στον Ρέννερ. Μας είπαν ότι δεν πρόκειται για ένα ιατρικό θαύμα. Μας είπαν ότι έγινε απλά ένα θαύμα. Το πιστεύω αυτό. Ξέρω ότι το παιδί μου το άγγιξε κάποιο ευλογημένο χέρι». 
Σήμερα, δυο χρόνια μετά, κανείς δεν μπορεί να πιστέψει ότι αυτό το χαρούμενο παιδάκι είχε φτάσει ένα βήμα πριν τον θάνατο. 
«Είναι ένα θαύμα να βλέπεις τον Ρέννερ να τρέχει ασταμάτητα τριγύρω και να κάνει όλα όσα κάνουν και τα άλλα παιδιά. Είναι απλώς ένα όμορφο μικρό παιδί», λέει ο μπαμπάς του.
Advertisement
